طبقه‌بندي آسيب‌هاي حوزه و روحانيت به شيوه موضوع‌محور

ما عادت كرده‌ايم معمولاً كه دسته‌بندي‌هاي‌مان را به صورت «موضوعي» انجام دهيم. شايد به اين دليل كه علمي‌ترين نوع طبقه‌بندي‌ست، ولي نه لزوماً كاربردي‌ترين. اين را براي دوستان سعي كردم توضيح بدهم، ولي به حسب عادت، يك طبقه‌بندي موضوعي هم تنظيم كردم. مي‌دانيد مشكل كجاست؟! اين‌كه واقعيت هميشه تركيبي از موضوعات مختلف است. زيرا موضوعات ساخته ذهن ما هستند. ما هستيم كه پس از انتزاع مفاهيم از مصاديق‌شان، آن‌ها را پيوسته ليسيده‌تر و خالص‌تر مي‌سازيم تا موضوعات اصلي را بسازيم. اما وقتي به خارج از ذهن مي‌نگريم، روي هر پديده‌اي كه دست بگذاريم، مي‌يابيم بسياري از موضوعات هم‌زمان در آن حضور دارند، البته نه با سهم يكسان. به همين دليل طبقه‌بندي «مسأله‌محور» كارآمدتر است، زيرا واقعيت را بهتر نشان مي‌دهد، بسيار شبيه‌تر به آن‌چه واقعاً هست. جالب اين‌كه وقتي طبقه‌بندي مسأله‌محور را تقديم كردم، با تمام توضيحات مربوطه، باز هم دوستان آمدند و مسائل را ذيل چند طبقه موضوعي دسته‌بندي كردند و گفتند: اين‌طوري بهتر است! و من فهميدم كه اصلاً براي آنان‌كه هميشه «موضوعي» مي‌نگرند، درك و فهمي حاصل نمي‌شود اگر «موضوعي» دسته‌بندي نكني و موضوعي حقايق را نشان‌شان ندهي. وقتي هم بخواهند راه‌حل بدهند، هر موضوع را به يك تيم واگذار مي‌كنند، در نهايت تداخل كاري ايجاد مي‌شود و هيچ گروهي نمي‌تواند راه‌حل جامعي ارائه نمايد. هر راه‌حل صرفاً از زاويه يك موضوع به واقعيت مي‌نگرد، پس نه به درستي آسيب‌شناسي مي‌كند و نه به درستي راه‌حل مي‌دهد! مدت‌هاست كه اين‌طوري منابع انساني و مالي‌مان دارد هدر مي‌رود و از همه بدتر منابع زماني‌مان. مگر ما چقدر وقت داريم تا مشكلات را برطرف نماييم؟! پناه بر خدا.