بررسي اعتراض به ارزيابي مستندات طرح پروژه

خيلي عصباني بود. خشم را مي‌شد از ميان حروف و كلمات كلامش فهميد. من اما مي‌دانستم مشكل چيست. بارها و بارها و سال‌ها و سال‌ها با اين افكار مواجه بوده‌ام؛ نوعي خطا و مغالطه كه انسان را دچار كژفهمي مي‌كند. اين‌كه بخواهيم ضدامپرياليستي سخن بگوييم، ولي بي‌حواس و نامتوجه خودمان گرفتار همان تفكر و همان سيستم فكري شويم. روش را از خودشان بگيريم و بخواهيم نقدشان كنيم. اين ما را به بن‌بست مي‌رساند. يك‌جاهايي هم ذوقي رفتار كنيم و هر چه به دلمان مي‌افتد بيان نماييم. اين روش علمي نيست و روش اسلامي هم نيست.
وقتي در ابتدا طرح را خواندم، تيغ نقد را بركشيدم و بي‌پروا به متن زدم. آن بررسي را كه ارسال كردم، چنين اعتراضي به دستم رسيد. گويا تير به جاي اين‌كه بر متن بنشيند، بر قلب نويسنده نشسته بود. چه تقصيري از من؟ نويسنده است كه نبايد جلوي متن بايستد. انساني كه آزاده باشد، لجوج نباشد، خودبرتربين نباشد، متن را پيش مي‌اندازد و خود كنار مي‌نشيند. اگر متن سره باشد، راه خود را مي‌گشايد و زره دفاع دارد. اگر هم فاقد اسلوب دفاع منطقي‌ست، همان به كه با شمشير منتقدان پاره‌پاره شود و از ميان برود. نبودن چنين متني بهتر از بودش. پس نويسنده نبايد تمام‌قد مقابل متن بماند تا از آن دفاع كند.
وقتي تمام‌قد حمله كرد، تهاجمي شديد، ناگزير شدم به توضيح. اين نوشته توضيح همان نقدي‌ست كه نوشتم. بعد از ارسال آن ديگر جوابي دريافت نكردم. نمي‌دانم نويسنده از ادعاي خود كنار كشيد، يا از روي لطف و مهرباني به ناقد رحم كرد!