پوشش نماد است

آن‌چه خواسته شد نگارش يك يادداشت در تنبّه و اشاره به نواقص پوشش بانوان در جامعه اسلامي بود. قصد كردم از باورهاي علمي جامعه استفاده كنم. باورهايي كه نظام آموزش عمومي به اذهان همه‌مان تزريق كرده و آن‌ها را تبديل به بداهت‌هاي اجتماعي نموده است.
نمي‌دانم بيان اين مطلب چه باري داشته باشد، ولي براي روشن شدن مطلب شايد مفيد باشد. اين‌كه مبناي يادداشت مزبور چه سابقه تجربي داشته و از كجا به ذهنم آمده. يك روز خانم سابق بنده نپذيرفت كه به جاي روسري از مقنعه استفاده كند. من حتي حاضر شدم ايشان از مقنعه رنگي استفاده كند، ولي روسري استفاده نكند. اگر چه روسري مشكي باشد. وقتي با مخالفت روبه‌رو شدم، ناگزير دليل را توضيح دادم. عرض كردم كه روسري با مخاطب حرفي مي‌زند و مقنعه حرفي ديگر مي‌زند. گفتم كه اين‌ها نماد هستند و توصيفگر شخصيت و هويّت فرد. گفتم مسأله صرفاً پوشش نيست، مسأله سر سخني‌ست كه در اين ارتباط اجتماعي ردّ و بدل مي‌گردد. براي توصيف مطلب حتي شاهد مثال‌هايي از واقعيت آوردم. بگذريم از اين‌كه ايشان باز هم نپذيرفت، ولي اين ايده در ذهنم شكل گرفت كه در توجيه پوشش اسلامي، بيش از آن‌كه خود را درگير حداقل‌هاي وجوب در متون ديني نماييم كه امروزه همان حداقل‌ها به دليل تبرّج و آرايش‌هاي غيرمتعارف، از معناي خود خارج شده، بايد از زاويه «روابط اجتماعي» وارد شويم. بايد به بانوان بفهمانيم كه حتي اگر شلوار جين همان مقدار پوششي را فراهم نمايد كه شلوار فاستوني، اما پيامي كه منتقل مي‌نمايد متفاوت است!