ارائه مقاله در همايش شرق‌شناسي به دو زبان فارسي و عربي
در هفت بند نگارش يافته است؛ متني كه به عنوان سخنراني براي ارائه مقاله در همايش شرق‌شناسي و امام حسين (ع) در شهر مقدس كربلا آماده شده است. بند اول نارسايي كتاب و مقاله را نشان مي‌دهد. بند دوم پيشرفت فناوري‌هاي ارتباطي در عصر حاضر. بند سوم خيلي رعدآسا به «تعزيه» اشاره مي‌كند و غلوآميز آن را «مترقي‌ترين روش تبليغ» توصيف مي‌نمايد، تا مخاطب شگفت‌زده شود. حالا در ذهن او سؤال پيش مي‌آيد كه اين ادعا از چه روست؟ بند چهارم خيلي طولاني مي‌شود، تا دليل را توضيح دهد. بند پنجم به صورت مصداقي اين تأثير را توصيف مي‌كند. تازه به مقاله مي‌رسيم در بند ششم كه موضوع مقاله را بيان كرده است. آخرين بند توصيه مي‌كند كه براي آينده چه بايد كرد.عين همين مطالب كه به فارسي آمده، در صفحه دوم به لغت عربي بيان شده است.
نگارش اين مقاله ماجراي مفصلي دارد كه در يك پست وبلاگي به صورت مشروح بيان كردم. اين‌جا: http://movashah.ir/fa/index.php?w=blogpost&x=۱۳۴۸ وقتي تماس گرفتند و دعوت كردند براي حضور در كربلا و ارائه مقاله در همايش، سر از پا نمي‌شناختم. افتتاحيه و اختتاميه در خود شبستان حرم مولايم امام حسين(ع) برگزار شد. اما ارائه مقاله‌هاي فارسي و انگليسي جايي بيرون از حرم، در يك دانشكده. در همان تماس تلفني گفته بودند عربي باشد بهتر است. من هم فارسي نوشتم و هم عربي. روز ارائه چون تفكيك كرده بودند هر زبان را، انگليسي و عربي و فارسي هر كدام در فضاي مستقل، تأكيد كردند فارسي باشد. يكي از همسفران نيز توصيه كرد از رو نخواني بهتر است. من البته همين متن را براي ارائه استفاده كردم، ولي نه از روي متن، به صورت شفاهي بيان كردم. فيلم اين ارائه را يكي از همسفران ضبط كرد و موجود است. برايم افتخار خيلي بزرگي بود، رويدادي باورنكردني!
