زنان موفق كشور ما
از به هم پيوستن ده پاراگراف، يك يادداشت پديد آمده است كه موضوعي جنجال‌برانگيز دارد؛ هم نقد مدرنيته و هم نقد سنّت، امري كه كمتر شايد در نوشته‌اي واحد مورد توجه قرار گرفته باشد.معمولاً ما يا از اين طرف بام مي‌افتيم و يا آن طرف. در حالي كه صراط مستقيم در حدّ وسط است، نه افراط و نه تفريط. اين مطلب مدت‌ها ته دلم مانده بود و تمايل داشتم يك روز بيان كنم، دردي كه ما از سنّت‌هاي بي‌بنيان ايراني‌مان كشيده‌ايم و بلاهايي كه بر زن مسلمان آمده است. نه از آن‌جهت كه مسلمان بود، بلكه از آن‌جهت كه گرفتار فرهنگي سلطاني و استبدادي، باقي‌مانده از هزاران سال حكومت شاهي در كشور. پيش‌ترها كه در كتابخانه تخصّصي دفتر مطالعات و تحقيقات زنان چيزهايي از تاريخ زنان در اعصار گذشته ايران مي‌خواندم، بعضي نكات آزارم مي‌داد و گرفتاري‌هاي امروزمان را در خط امتداد همان باورهاي ناروا مي‌ديدم. اين شد كه نوك قلم را تيز كردم (البته من از قلم استفاده نمي‌كنم و معتاد به تايپم. استعاره به كار گرفتم!) و اين‌بار با همه احساسات به غليان آمده‌ام به قلب درد زدم. اگر چه نوشته كوتاه است و مختصر، ولي آهي عميق در خود دارد. نمي‌دانم آيا اين «آه» براي مخاطب قابل درك باشد يا خير، ولي براي نويسنده‌اش كه سوز بسيار داشت.
