شكست
اتفاقي بود
اشتباه است ديگر
كاري كه نمي‌شود كرد
پيش مي‌آيد

البته قاصر بود
گفته بودم صندلي بگذار
نخواست
خواست با كمك قدّ خودش سرجايش بگذارد
اين شد كه افتاد

مريم براي واليبال
توپ‌بازي با ديوار
ساعت را اجازه گرفت و از جاي خود برداشت
بازي‌اش كه تمام شد
خواست بگذارد
سُر خورد و افتاد و شكست
حالا سؤال اين بود:
كي برويم و ساعت ديواري بخريم؟!

فكري به ذهنم رسيد
مقداري فوم ماكت‌سازي از اتاق آوردم
و ابزارهاي مورد نياز را:
«بچه‌ها موتور ساعت كه هنوز كار مي‌كند!»



قاب ساعت شكسته بود
قاب را خودمان ساختيم
دو سه ساعتي طول كشيد
ولي...

ديوانه‌كننده بود
خوشحالي بچه‌ها
لذّتي كه بردند
وقتي محصول كار را ديدند
ذوق زيادي كردند
و تعريف زيادتري
از زيبايي آن
دوستش داشتند!

اما يك درس مهم هم داشت
يك تجربه مهم‌تر؛
ما ساعت ديواري خودمان را ساختيم
تصويري كه هر روز مقابل چشم‌مان است
و دلگرم‌مان مي‌سازد
به چي؟!
به اين‌كه «ما مي‌توانيم»!

قال الأمير (ع): «سُبْحانَكَ خالِقاً وَ مَعْبُوداً، بِحُسْنِ بَلائِكَ عِنْدَ خَلْقِكَ خَلَقْتَ داراً وَ جَعَلْتَ فيها مَأْدُبَةً: مَشْرَباً وَ مَطْعَماً، وَ اَزْواجاً وَ خَدَماً، وَ قُصُوراً وَ اَنْهاراً، وَ زُروعاً وَ ثِماراً; ثُمَّ اَرْسَلْتَ داعِياً يَدْعُو اِلَيْها. فَلاَ الدّاعِىَ اَجابُوا، وَلا فيما رَغَّبْتَ اِلَيْهِ رَغِبُوا، وَلا اِلى ما شَوَّقْتَ اِلَيْهِ اشْتاقُوا. اَقْبَلُوا عَلى جيفَة قَدِ افْتَضَحُوا بِاَكْلِها، وَاصْطَلَحُوا عَلى حُبِّها، وَ مَنْ عَشِقَ شَيْئاً اَعْشى بَصَرَهُ، وَ اَمْرَضَ قَلْبَهُ، فَهُوَ يَنْظُرُ بِعَيْن غَيْرِ صَحيحَة، وَ يَسْمَعُ بِاُذُن غَيْرِ سَميعَة، قَدْ خَرَقَتِ الشَّهَواتُ عَقْلَهُ، وَ اَماتَتِ الدُّنْيا قَلْبَهُ، وَ وَلَّهَتْ عَلَيْها نَفْسَهُ، فَهُوَ عَبْدٌ لَها وَ لِمَنْ فى يَدِهِ شَىْءٌ مِنْها. حَيْثُما زالَتْ زالَ اِلَيْها، وَ حَيْثُما اَقْبَلَتْ اَقْبَلَ عَلَيْها.» (نهج‌البلاغه،خ109)
منزّه آفريدگار و معبودى هستى، به نيكويىِ نعمتت بر بندگان است كه سرايى (چون آخرت) به وجودآورده اى، ... سپس دعوت كننده اى را فرستادى تا مردم را به آن دعوت كند. ولى نه دعوت كننده را پاسخ گفتند، و نه در آنچه ترغيب كردى رغبت نمودند، ... به سوى مُردارى رو كردند كه با خوردنش رسوا شدند، و بر عشق به آن سازش نمودند، و هر كه عاشق چيزى شود چشمش را كور، و دلش را بيمار مى كند، ... از اين رو او برده دنياست و بنده كسى كه اندكى از دنيا در اختيار دارد. دنيا به هر طرف بگردد او هم مى گردد، و به هر سوى روى كُند او هم روى مى آورد. (ترجمه انصاريان)