پرسش هجدهم
• پس چرا بعضي از علماي قديم حتي حکم به جواز قمهزني دادهاند؟
? آنچه از قول مراجع سلف(رحمةاللَّهعليهم) نقل شده است، بيش از اين نيست كه اگر اين كار ضرر معتنيبه ندارد جايز است؟
آيا سبك كردن شيعه در افكار جهانيان، ضرر معتنيبه نيست؟ آيا مخدوش كردن محبّت و عشق شيعيان به خاندان مظلوم پيامبر| و
بخصوص شيفتگي بيحد و حصر آنان به سالار شهيدان× را بد جلوه دادن، ضرر نيست؟ كدام ضرر از اين بالاتر است؟
? اگر قمه زدن، به صورت عملي انفرادي در خانههاي در بسته انجام ميگرفت، ضرري كه ملاك حرمت است، فقط ضرر جسمي بود،
ولي وقتي اين كار «علي رؤوس الاشهاد» و در مقابل دوربينها و چشمهاي دشمنان و بيگانگان بلكه در مقابل چشم جوانان
خودمان انجام ميگيرد، آن وقت ديگر ضرري كه بايد معيار حرمت باشد فقط ضرر جسمي و فردي نيست، بلكه مضرات بزرگ تبليغي
كه با آبروي اسلام و شيعه سروكار دارد نيز بايد مورد توجّه باشد. امروز اين ضرر، بسيار بزرگ و شكننده است
و لذا قمه زدن علني و همراه با تظاهر، حرام و ممنوع است.
? يك وقت بود در گوشه و كنار، چند نفر دور هم جمع ميشدند و دور از انظار عمومي مبادرت به قمهزني ميكردند
و كارشان، تظاهر - به اين معنا كه امروز هست- نبود. كسي هم به خوب و بدِ عملشان كار نداشت؛ چرا كه
در دايرهي محدودي انجام ميشد. اما يك وقت بناست كه چند هزار نفر، ناگهان در خياباني از خيابانهاي تهران يا قم يا
شهرهاي آذربايجان و يا شهرهاي خراسان ظاهر شوند و با قمه و شمشير بر سر خودشان ضربه وارد كنند؛ اين كار، قطعاً
خلاف است. امام حسين×، به اين معنا راضي نيست. من نميدانم كدام سليقههايي و از كجا اين بدعتهاي عجيب و خلاف را
وارد جوامع اسلامي و جامعهي انقلابي ما ميكنند؟!