پرسش هجدهم

 

• پس چرا بعضي از علماي قديم حتي حکم به جواز قمه‏زني داده‏اند؟

? آنچه از قول مراجع سلف(رحمة‏اللَّه‌عليهم) نقل شده است، بيش از اين نيست كه اگر اين كار ضرر معتني‌به ندارد جايز است؟

آيا سبك كردن شيعه در افكار جهانيان، ضرر معتني‌به نيست؟ آيا مخدوش كردن محبّت و عشق شيعيان به خاندان مظلوم پيامبر| و

بخصوص شيفتگي بي‌حد و حصر آنان به سالار شهيدان× را بد جلوه دادن، ضرر نيست؟ كدام ضرر از اين بالاتر است؟

? اگر قمه زدن، به صورت عملي انفرادي در خانه‌هاي در بسته انجام مي‌گرفت، ضرري كه ملاك حرمت است، فقط ضرر جسمي بود،

ولي وقتي اين كار «علي رؤوس ‌الاشهاد» و در مقابل دوربين‏ها و چشم‌هاي دشمنان و بيگانگان بلكه در مقابل چشم جوانان

خودمان انجام مي‌گيرد، آن وقت ديگر ضرري كه بايد معيار حرمت باشد فقط ضرر جسمي و فردي نيست، بلكه مضرات بزرگ تبليغي

كه با آبروي اسلام و شيعه سروكار دارد نيز بايد مورد توجّه باشد.‏ امروز اين ضرر، بسيار بزرگ و شكننده است

و لذا قمه زدن علني و همراه با تظاهر، حرام و ممنوع است.‏

? يك وقت بود در گوشه و كنار، چند نفر دور هم جمع مي‌شدند و دور از انظار عمومي مبادرت به قمه‌زني مي‌كردند

و كارشان، تظاهر - به اين معنا كه امروز هست- نبود.‏ كسي هم به خوب و بدِ عملشان كار نداشت؛ چرا كه

در دايره‌ي محدودي انجام مي‌شد.‏ اما يك وقت بناست كه چند هزار نفر، ناگهان در خياباني از خيابان‏هاي تهران يا قم يا

شهرهاي آذربايجان و يا شهرهاي خراسان ظاهر شوند و با قمه و شمشير بر سر خودشان ضربه وارد كنند؛ اين كار، قطعاً

خلاف است.‏ امام حسين×، به اين معنا راضي نيست.‏ من نمي‌دانم كدام سليقه‌هايي و از كجا اين بدعت‏هاي عجيب و خلاف را

وارد جوامع اسلامي و جامعه‌ي انقلابي ما مي‌كنند؟!‏