پرسش نهم

 

• يعني رفتارهايي که از سر عشق از انسان سر مي‏زند، اگر دليل عقلي نداشته ‏باشد، مورد تأييد دين نيست؟!‏

? اسلام، در عين اينکه دل را قبول دارد، عشق و سير و سلوک را قبول دارد، هرگز حاضر نيست عقل و فکر

و استدلال و منطق را تحقير کند.‏ براي عقل و فکر و استدلال و تعقل، نهايت احترام را قائل است.‏

اسلام مي گويد ولو به وجود خداي يگانه اعتقاد داشته باشي، ولي آن اعتقادي که ريشه‏اش خواب ديدن است، ريشه‏اش تقليد از

پدر و مادر يا تأثير محيط است، مورد قبول نيست.‏ جز تحقيقي که عقل تو با دليل و برهان مطلب را دريافت

کرده باشد، هيچ چيز ديگر را ما قبول نداريم.‏

خود قرآن دائماً دم از تعقل مي زند؛ گذشته از اين، وقتي شما کتابهاي حديث را باز کنيد، اولين بابي که

مي بينيد، «کتاب العقل» است.‏ موسي بن جعفر (سلام الله عليه) تعبيري فوق العاده عجيب دارد، مي‏فرمايد:‏ خدا دو حجت دارد، دو

پيغمبر دارد:‏ يک پيغمبر دروني که عقل انسان است و يک پيغمبر بيروني که همان پيغمبراني هستند که انسانند و مردم را

دعوت کرده‏اند.‏ خدا داراي دو حجت است.‏.‏.‏ و اگر انبياء باشند و عقل نباشد، باز انسان راه سعادت خود را نمي پيمايد.‏