پرسش دوازدهم
• در بعضي از فتاوي علما، دليل غيرشرعي بودن اعمالي مثل قمهزني را «وهن» بودن آن دانستهاند؛ آيا رواياتي داريم که به دليل
وهن بودنِ رفتاري در نظر بيگانگان، حکم شرعي آن، تغيير کرده باشد؟
? [بله؛] دو سه مورد را به عنوان نمونه عرض ميکنم؛
راجع به وهن در اجراي حدود، ديات و قصاص و...، بحثي است راجع به اهل ذمّه. در بعضي روايات آمده که ما
دو نوع «اهل کتاب» داريم؛ يک نوع اهل ذمّهاند؛ يعني پذيرفته شدهاند که در کشور اسلامي زندگي کنند و يک قسم معاهد
است؛ يعني در کشورهاي غير اسلامياند، ولي عهد دارند با ما. خوب حالا اگر مسلماني يکي از آنها را کشت، آن مسئلهاي
که در روايات آمده که دية اهل کتاب 800 درهم است، راجع به آنهاست؛ نه راجع به کساني که در ساير کشورهاي
اسلامي زندگي ميکنند. روايت داريم که اگر موجب وهن بعيدالعهدِ اسلام بشود، بايد دية کامل بدهيد. يعني اگر جوري بشود که آنها
راجع به اسلام، بدبين بشوند و در نتيجه تبليغات سوء بکنند، بايد دية کامل به او پرداخت گردد.
مثال ديگر اينکه همة علما گفتهاند و روايات زيادي هم وجود دارد، که اگر يک مسلماني در مناطق کفرنشين، مستوجب اجراي حدود
شد، ميگويند: حدود را در مورد او اجراي نکنيد؛ چون موجب وهن اسلام ميشود.
پس با اين حساب، وهنِ اسلام در نظر ديگران، يک جنبه اساسي و محوري دارد و اين يک هشداري است... مواظب باشيد
که ما نبايد فقط داخله خودمان را لحاظ کنيم؛ چون مسؤوليت پخش اسلام در سرتاسر جهان را داريم.
ما که مسلمانيم ممکن است به بعضي مطالب، اين قدر خو گرفته باشيم که ديگر در نظر ما وهن نباشد؛ يا ممکن
است به حکمتش واقف باشيم، اما آن کس که در خارج است، شايد به حکمت قضيه واقف نباشد و به نظرش موهن
جلوه کند.
اين مسئله که نبايد کاري کرد که دين، اسلام، قرآن و ائمه^ در نظر ديگران موهون شوند، اين اصل است.
اين دو سه مورد که عرض کردم به عنوان نمونه بود والاّ روح فقه ما و روح اسلام، اين مطلب را به
طور «اصلِ مسلّم» مطرح کرده.
نکتهاي که مي خواهم عرض کنم اين است که، حالا اگر يک نوع اقامه شعائر براي ما قابل تحمل است، اما براي
جهانيان قابل تحمل نيست و آن را زشت ببينند، ما داعي نداريم که اين را در ملأ عام انجام دهيم.