پرسش اول   • در روايات بسياري تأسيس مجالس عزاي حسيني به اهل بيت^ نسبت داده شده است؛ روش و سيرة آن بزرگواران در عزاداري چه بوده است؟ يا در توصيه‏هاي آن حضرات، به چه روشي براي ع÷زاداري اشاره شده است؟ ? آنچه در روايات متواتر از ائمة معصومين به ما رسيده و در منابع معتبر روايي آمده، توصيه به برگزاري مجالس عزا، گريه، مرثيه‏سرايي و جزع و بي‏تابي در مصيبت اهل بيت هدي^ است؛ مثل آنچه از امام رضا× در توصيف سيرة امام کاظم× در ايام عزاي سالار شهيدان، روايت شده است.‏ امام رضا× فرمودند:‏ .‏.‏.‏ همانا روزِ حسين (عاشوراء) مژه‏هاي ما را از شدت گريستن مجروح ساخت و اشك‏هايمان را جاري كرد و عزيز ما را در سرزمين گرفتاري و بلا، ذليل كرد و ما را تا روز واپسين، ميراث‏دارگرفتاري و بلا نمود؛ پس بر مثل حسين، گريه‏كنندگان بايد گريه كنند، چرا كه گريه بر او گناهان كبيره را از بين مي‏برد.‏ سپس فرمودند:‏ زماني كه محرم وارد مي‏شد، پدرم ديگر نمي‏خنديد و پيوسته محزون بود تا اينكه ده روز سپري مي‏شد.‏ زماني كه روز دهم مي‏رسيد، آن روز، روز مصيبت و حزن و گريه‏اش بود و مي‏فرمود:‏ اين همان روزي است كه حسين× در آن كشته شده است.‏ مي‏بينيم، با اينكه آن حضرت در مقام بيان شدت تأثر امام كاظم× در عزاي اباعبد الله الحسين× هستند، اما اشاره به عملي غير از گريه، حزن و ماتم و مصيبت‏زدگي نكرده‏اند.‏